Moje wiersze

         

        Małe westchnienia   

     
        
można się narazić na kpinę podziwiając anioły
one są tuż za rogiem, w parku porastają zielenią
na starej półce z białą koronką stoją przy napisie
to, co mam w sercu mam na dłoni

w owocowym sadzie spacerują wśród drzew
przekornie obserwując dojrzałe jabłka
wśród róż zwłaszcza tych czerwonych czekają
jak ja lub ty zbliżamy się i pójdziemy wspólną ścieżką

na wrzosowiskach, samotne wpatrują się w blask
aleksandrytu chcą zbudować drogę
od dnia do nocy drogowskaz na zmianę strony

mój był porcelanowy, stał na półce babci
zwykły odlew o złotych skrzydłach, zapomniany
a jednak to do niego wzdycham wspominając te małe
dziecięce zachwyty



Ten obraz, chociaż nie znam autora, bardzo mi się podoba. Im człowiek jest starszy tym więcej ma pytań o to co się stanie, jak to będzie i czy  będzie. Obraz to wizja tego, że będzie dobrze, bo nie wyobrażam sobie fruwać: ) w jednym miejscu i to już wszystko. Jest w nim tyle ciepła i radości, że można przestać się zastanawiać. Myślę, że ludzie, którzy twierdzą, że nie ma nic bardzo się mylą, bo wtedy nic nie miałoby sensu. Po co taka długa droga, jeśli miałaby być zakończona pustką , dlatego Anioły są tuż  za rogiem, tak jak w piosence.

Dziękuję za odwiedziny i zostawiane komentarze.