Wyznania-estetki-poetki: Moje wiersze

W nowszym wydaniu

dawno, dawno temu, jak w znanej baśni

całkiem niedawno, jeśli spojrzę we właściwą stronę

lodowy koń ostrzy podkowy

pędzi przez lód, śnieg , zmarznięty staw

wyobraźnia otoczyła go lasami i cichą nocą z gwiazdami

zimowy sen , gdzieś za nami

jak baśń Andersena

zostają okruchy, bo życie nie chce być bajką

słodką przestrzenią małych kroków, wesołą huśtawką

czas ma wiele stron unosi w górę , opada

opada i wiem, że to chwilowe

patataj, patataj słychać oddalający się tętent gdzieś na linii horyzontu srebrna grzywa

zatrzymać chwilę, a może zostawić czas na nowy obszar, ten którego nie znam

Mały biały domek

zbuduję go na wietrze

będzię miał skrzydła

srebrzy się blaskiem księżyca i pyłem gwiazd

przez koronki mojego okna zagląda noc

w złotych szybach zarys rozbudzony

świeże powietrze miesza się z zapachem chleba

masła i porannej kawy

to już ranek

każdą cegłę mojego domu noszę w sercu

podaję ci rękę bez słów

nie musisz znać mojej mowy

wystarczą gesty

otwieram drzwi

śpiewają ptaki

pachną kwiaty, a błękit nieba łączy się z obłokami

mój mały biały domek

nie zna granic

jest mój dla ciebie

Małe marzenia

łąki, łąki zielone

wiatr przesuwa zieleń

fale

moje stopy zroszone

oddycha ziemia

złote kwiecie

rechot żab

czy są jeszcze?

łąki, łąki betonów

wiatr stukocze o szyby

wdycham

szybkość miesza się z tlenem

stopy zroszone potem

gnam zostawiam zieleń

kiedyś wrócę

podniosę źdźbło trawy

łąki, łąki zielone

My kobiety idealne

czasami wiatr plącze mi włosy

słońce doda rumieniec

szybkim krokiem gonię następną godzinę

już nie niosę siatek z zakupami

mam prawo jazdy

lubię pachnieć deszczem

zapach perfum unosi się z mojej skóry

tych co dostałam bez okazji

nagle deszcz zmoczył moje włosy , suknię

chlapie woda w szpilkach

deszczowa piosenka brzmi w uszach

przestaje być sztywna posągowo

jestem taka jak wczoraj

krople znikają w ziemi

świeże powietrze na wysokości nozdrzy

spadł śnieg, gwiazdy, iskry w moich oczach

zostawiam stereotypy

wpadam we własną przestrzeń

Przebudzeni

wydaję mi się ,że znam wiatr

słońce i każdy odcień promieni

siadam na brzegu

obszar,płynny ,złocisty, unosi fale,ocean który znam jak wiatr

głaszcze moje stopy, szepcze zalotnie

zanurzam rozpalone ciało

w sercu nie mogę zniszczyć żaru

przestanę być podróżnikiem

zmiana temperatury,inny sen

stary wygrywał kołysanki , tulił ciemne godziny i rozdawał gwiazdy

biały odcień ma dzisiejsza noc

w oknach pali się światło monitora

obcy Bóg rozdaje słowa

nie ma nic głupcze

nie marnuj siebie zapalając świeczki

jego nie ma,jestem ja

dumny mechanizm powołany we mnie

myślisz,że możesz,chcesz

dorównać,zapomnieć,zmienić

jestem pewna , że stary obraz lepiej wyglądał bez kamuflażu

w nim tańczyły maki ,słowik na bzie śpiewał, sprytny kot ocierając się o nogę,chciał mleka i kąta w sercu

na wietrze, który znam tańczą liście

nie potrafię ich zatrzymać,poznać

migają przystanki, zostają w dali

zapomniany przy świecy starego słowa czytam ukradkiem

Dziekuję za jestem

skrawek nieba, obok równo poukładanych desek

dzień pokrył kurzem płatki

tyle kroków mijało niebieski fragment

ślepo poganiając ranek

dostrzegłam, zapamiętałam, zabrałam

na póżniej

chwile, obrazy zapisane w mózgu

przestrzeń czeka w kącie

lat , a może dłużej

metro, bieg, prędkość

czerwone światło, przystanek

niebieskie kwiaty złapały?

stopy, przystanęłam dla siebie

małe zapomnienia w godzinach pełnych walki

Małe westchnienia

można się narazić na kpinę podziwiając anioły

one są tuż za rogiem, w parku porastają zielenią

na starej półce z białą koronką stoją przy napisie

to, co mam w sercu mam na dłoni

w owocowym sadzie spacerują wśród drzew

przekornie obserwując dojrzałe jabłka

wśród róż zwłaszcza tych czerwonych czekają

jak ja lub ty zbliżamy się i pójdziemy wspólną ścieżką

na wrzosowiskach, samotne wpatrują się w blask

aleksandrytu chcą zbudować drogę

od dnia do nocy drogowskaz na zmianę strony

mój był porcelanowy, stał na półce babci

zwykły odlew o złotych skrzydłach, zapomniany

a jednak to do niego wzdycham wspominając te małe

dziecięce zachwyty

Ten obraz, chociaż nie znam autora, bardzo mi się podoba. Im człowiek jest starszy tym więcej ma pytań o to co się stanie, jak to będzie i czy będzie. Obraz to wizja tego, że będzie dobrze, bo nie wyobrażam sobie fruwać: ) w jednym miejscu i to już wszystko. Jest w nim tyle ciepła i radości, że można przestać się zastanawiać. Myślę, że ludzie, którzy twierdzą, że nie ma nic bardzo się mylą, bo wtedy nic nie miałoby sensu. Po co taka długa droga, jeśli miałaby być zakończona pustką , dlatego Anioły są tuż za rogiem, tak jak w piosence.

Wietrzne spódnice

pofrunął pod samo niebo

różowo- biały rąbek

zwiewnej spódnicy

bolą szczupłe stopy giętkiej kobiety

na paluszkach,paluszkach w takt widowiska

skok i spadek w atłasowych butkach

piękny taniec i gra mięśni

drobi kroki czas jej czas

tak tak bije zegar

taniec , taniec baletnicy

Zapach pomarańczy

oparłam dłonie o ramy lustra

przyglądając się sobie

oczy , cała twarz i ciało

wyobrażam sobie , gdy zacznie znikać

widziałam ramy bez lustra

stalowe ozdobione koronką- takie moje

przyglądam się sobie ponownie

jestem wewnątrz siebie, więc czym się martwię?

obraz pomarańczy powstał w głowie

w chwili gdy przez firanki wpłynęły

promienie zachodzącego słońca

pomarańczowa kula i ten aromat

jestem znowu dzisiaj z pamięcią na później

wieczór w wiśniowym sadzie

spadł z nieba jak deszcz

na kiście czerwone

spacer wśród drzew

wdychałeś gorzko słodką woń

czerwone tętniące życiem

owoce serca

w soczystym wnętrzu ukryty zapach

zapach nadchodzącego wieczoru

czerwień wśród liści

dobre są chwile wśród wielkich spraw

bez polityki, banków i pieniędzy

wieczorem sad ma dużą moc

tylko ty i cisza

Do wolności

na stole jogurt truskawkowy

delikatna woń , róźowa przestrzeń
ciesz się chwilą , jest dobra i bez ograniczeń

nie wolno mi jeść zbyt wiele

nie będę właściwie reprezentować siebie

podróżować mogę, ale z ryzykiem
dużo nas i nie to samo patrzenie na drogę

czasie- jeśli mogę cię nazwać

właśnie wyszukałam zdjęcie różowego jeziora

piasek szeleści pod stopami
zachòd słońca

spójrz jak czerwień całuje swoje odbicie

rozsuwa głębie i szuka tego co ja

co ty

dawniej
dzisiaj

beztroskiej godziny pachnącej owocami

bez obliczeń, filozofi, rywalizacji

tylko ja ty i smak beztroski

Przed świtem

granatowy kolor otulił niebo

sen jeszcze nie złączył powiek

tyle myśli jest w wieczornej ciszy

mojej dla mnie samej

chcesz posłuchać opwieści

to kiedyś było

koronki , atłasy i zapach kwiatów

kobieta wsłuchana

w muzykę nocnych kwiatów

chcesz powiedzieć

to nie są dzwięki, ich tu nie ma

są zapachem

tańczysz nie słysząc melodii

Na podwórku

marzy ci się nieziemska kraina

pełna tajemnic i skarbów

a opodal starej chaty spaceruje kogut

piał wcześnie rano budząc chłopa

ziemia mały kawałek, który jest twój

pięlęgnowany pachnie dawnymi zbiorami

spoczywają w nim sny tych co siali zboże

chabry unoszą delikatne płatki

na nich niebo kołysze swój błękit

a wiatr ten urwis plącze liście wierzbom

spojrzałam na róż angielskiej róży

tak daleko do czasów

czasów malowanych dzbanków

mleko i pajda swojskiego chleba

teraz i dawniej

blisko i daleko

do jednego poranka na starym fotelu
przysnęłam w sadzie dzikich grusz

Lodowe okruchy

to było dawno temu , jeszcze w czasach baśni
marzenia były realnnymi obrazami
do których w cichym czasie wracałam
rozjaśniały nudne wieczory zapalając lampki

na szczycie niedostępnej góry srebrny pałac
okiennice z szybami z lodowych tafli
księżyca światło wpływało wąskim przesmykiem
szczelina była od zawsze

królowa śniegu przychodziła czasami
znikała w bieli miejsca, bronła dostępu

zapominam o ryzyku
dostrzegam możliwość latania

Światło i białe obrazy

Hej kolęda ...kolęda
drzewa pod puszystym śniegiem
ogrzewają konary

biały kościółek z witrażem kolorowym
fioletem nieba
złoty blask pierwszej gwiazdy przenika
do mnie, do ciebie

rozścieliłam biały obrus i czekam
hej kolęda ...kolęda
pędzą , pędzą sanie

kolory tańczą z płatkami śniegu
dzwonki jak srebrne kwiaty
pięśni brzmią przy blasku choinki

ciepło ogniska i uśmiech
tych co dzielą się krótką chwilą
,,jest taki dzień,, milkną słowa

wystarczy cieszyć się
cieszyć się czasem jasnej gwiazdy

Liliowy kapelusz

nic tylko wzdychać do ostatnich promieni ,

a przecierz są wrzosy, poranki aksamitne
z szarym odcieniem chmur

i ten spokój w zaciszu sadu , gdzie
dojrzałe jabłka rumieniąc się czekają

tak jak ja

jestem kobietą

matką , młodością , starością

jedną i tą samą kiedyś ,teraz

trzy spotkania

rozpoczyna się bieg w stronę słońca
mruczy kot cierpliwie czekając na mleko
za oknem kogut siedzi na metalowym płocie

znikł czas , w którym potrafił piać o poranku
gorąca kawa lub herbata , włączam telewizor
chwila przed progiem

za

krople deszczu spływają w takt tego co niesie dusza
chciałabym nazwać ją kolorem, mieć nadzieję
na skrzydłach złotych w stronę tej części

niezbadanej

gdzieś pomiędzy czasem właściwym
i tym co zatrzyma oddech
zapiszę siebie na później

w ścisku powracających kroków
później przytulając szarą poduszkę

zapadam w sen

biegnę, po zielonych łąkach
przesypuję złoty piasek
zielone drzewa cichną, bo czas ukrył obraz
ten w którym nakreślono jutro

Mgły i pajęczyny

To ten czas , przez który zagląda księżyc

chmury otulone szarą koronką

za chwilę znikną pod sennymi powiekami

pozostał szlak, gdzieniegdzie

zapleciony czerwienią

cisza, pajęczyna - wilgotne ciepło

dotyka czoła, znika szybkość

pędzące metro jak widmo po drugiej stronie

złoto-czerwonego obrazu

dla mnie smak ciepłej herbaty

pajeczyny, nici na końcu, przy zachodzie

twoim , moim i wielu przed

Optymistycznie

Znam już szelest liści i tych nasączonych zielenią
iskrzą się w pierwszych promieniach słońca
zabawne, żywo podrygują w powiewach wiatru
tak jak ja kiedyś w swoich pierwszych trampkach
biegałam w zaułkach miasta.

Ciężkie , nabrzmiałe od zieleni
podczas letnich dni są parasolem
pod niebem z zielonym ażurem cisza i letni spokój
nadchodzi czas niespodzianek
kobierce z wzorem kolorów i zamęt .

Czerwień, złoto lub brąz z szarym
będą przykrywać chodniki, ulice
w kolebce czystego błękitu rozegra się scena
jesień będzie hulać i tulić

z herbatą przyprawioną rumem przetrwam .

Spojrzę na zdjęcia, znajdę się w niezwykłych miejscach
tak się spieszę, nie mogę złapać oddechu
tak szukam wyjątkowych dni

tuż obok różowe jezioro i zachód słońca z rubinowym blaskiem
jesień i czar spokoju.

Z przeciwnej strony przyciągania

to jest niezły żart
spoglądam na kształt zostawiony w sobie
widzę coraz to nowe kombinacje

nocą jest łatwiej
schylone niebo nie widzi
pozamykane szczelnie myśli
a może mi się tylko wydaję

machlojki z pasażerem na gapę już były
rozrywały wnętrze w strategiczny sposób

jestem tym obcym
w czymś co dokuczliwie przywołuje obrazy

Bliżej dalej

coraz bardziej obcy

na wyspach niczyich

już nie umiem uformować ust
wyrzeźbić siebie w tobie

za wiele ciszy

może się boję

szeptów wyrwanych z dni

gdzie słowa zasypiały obok

ciągle widzę

dotknąć przywołać

to co pozostało

A jeśli zapomnę przystanąć

nie wiem czy jestem gotowa

przyjąć kolejny dzień

nad głową

krążą suche liście

przysłaniając słońce zwiędłą barwą

mogę się otrząsnąć

wysłuchując

wczorajszych nawoływań

tam w stronę

zagubionej tenisówki

udawać galop

nawet złapie

zasupłane sznurowadło

tylko czy warto

wywracać jesień

na drugą stronę

podszewki

często są połatane

Między kamieniami nie ma klęcznika

co mogę dać Boże

kawałek siebie

to mało

proszę przyjmij

dłonie i serce

uśmiechem zachód

będę zamykać

jestem tylko człowiekiem

tak wiele dni niosę

ciążą wieczory

lecz świtem pytam o drogę

chleb zbieram porankiem

splecionym z błękitem

okruchy otarte wieczorna ciszą

przyjmij już dziś

nie zostawiaj kiedy odwrócę się

zmieniając drogę

Bez skrzydeł

nie cherubinek o napompowanych policzkach
to ten za mną
posiniaczony bez miękkiego poranka
zostawia koślawe ślady
niepasujące nowiutkim szpileczkom
szperacz
pobliskiego śmietniska
szybki
w chwytaniu niechcianrj zawartości
milczący
zna siłę spadającego kopniaka
rozbijającego się o powierzchnie rozumienia

Chwila zadumy

mrugnęła gwiazda pierwsza

na pociemniałym niebie

opłatek rozkruszony

popłynął kolędą

wzrok spadł na puste miejsce

stale ich przybywa

zdążyłam

jednak zatrzymać zapach

domowego chleba

Dla nas tych co odejdą

garść ziemi z akustyką

zamykanego miejsca

granit

obciążający wspomnienia

zostawię prośbę

wśród wybitych liter

kiedy poczuję swoją deskę

pamiętajcie tylko te dni

te z otwartymi drzwiami

Dozwolone bez ograniczeńJ

Dobrze się zaszyć w kąciku tak, żeby nikt nie widział i usiąść na dziecięcej walizce- na krótko. Pobyć z tym mniejszym, by przypomnieć sobie kolory, naładować akumulatory i ruszać w drogę. Często kolczastą, ale dziecięcy świat jest zawsze w nas - nie można go zapomniećJ

w tęczowe barwy

schowamy oczy

szmacianą lakę przytulimy

przypadkiem

to nic

że dni kolczaste

potrafimy leczyć się snami

gdy przygniata chleb

a cień

dotkliwe robi smugi

wystarczy zajrzeć

przez dziurkę od klucza

usłyszeć śmiech dzieci

tkwiących w nas samych

Gubię się w reprodukcjach

tak się zastanawiam
bez słowik księżyc
enter

jeszcze zdążę odsunąć palec
zostanie tężejący półmrok
z rozświetloną obręczą
zatrzeszczy magnetofon

nastawię raz jeszcze
przysuwając
niedrogi zapach Być może

ale
kiedy położę pięć płatków
nie klaszcz

A jeśli nachylę bieg

przytrzymam kawałki
zachodzącego obrazu

zostawiłeś stułę
w samotnym konfesjonale
mam zostawić strach

zachować siebie
zbierając się na odwagę

dopiero teraz
potrafię zrozumieć

myśli

już nie umiem pisać wierszy o miłości

Wydawało mi się
najtrudniej biec po tęczowej tafli
nie widząc kolorów

teraz

przylgnąć do temperatury
pozwolić rozerwać skutą warstwę
między piątym a trzecim żebrem

później

przemieszam minuty
choćby po to,

żeby usłyszeć trzask kruchych uczuć

Kobieca poezja

od wczoraj do dzisiaj ta sama
z kasztanem nadchodzącym jesienią
słońcem pośród pstrych liści zabarwionym karminowo
z koronką utkaną złotem promieni

wieczorem wplecionym w ciemny warkocz

a tak

przecież gdzieś muszę podziać kobiecą nadzieję

na wieczór z muzyką tylko dla mnie

śmiejesz się, gdy o tym mówię
jednak ukradkiem zapisujesz słowa

Autorem zdjęcia jest kś Ryszard Klimaszewszeswki

Kobieta w woalce

świt dyskretnie odsunął noc
pomiędzy ciepłem matczynego brzucha
a chłodem dnia

to ja

zawinięta w półsenne minuty
nabieram w usta pierwszy oddech
niezdarne palce rozluźniają uścisk pieluchy

chwytam tę dalszą

w rytm wczesnego popołudnia
przypadkiem spotykam twój wzrok
będziemy razem gonić mieniące się liście
ślizgać po złotym kółku, aż ostatnia godzina przybliży ciemność

wtedy odwrócę wszystkie twarze
i powiem tej pierwszej
wiesz malutka miałyśmy szczęście
byłyśmy kochane

Kołysząc przebudzenie

tak cicho,
kiedy noc otula czernią
lśnią gwiazdy te wysoko

a sny
wciąż słyszę
jak wśród nieznanych dźwięków
malują obrazy

widzę ptaki z barwnymi piórami
kwiaty w nieznanym ogrodzie
skrzydła z pawich piór

to nie są anioły
to tylko marzenia

Koncert na linii serca

spokój ogarniam całą sobą
zaledwie przed chwilą
wąski był błękit
rozlana Aria Bacha
gładzi uczucia

stopy dotykają
wczorajszej trawy
barwiąc dzień szmaragdowo
nawołuję letnie popołudnie
ze wplecioną struną
frunie trącając myśli

ja nie mam skrzydeł
nie muszę mieć obłoków
wystarczy
jeden schodek do nieba

Ładnie składam wyraz jutra

lubię skulić się nie widząc
wzdłuż narosłej płynąć krawędzi

zależy, od której strony patrzeć,
dotknąć przed czy za
mogę kręcić się w kółko
będziesz zawsze krzyżem

nie widzę kiedy uwalniasz ręce
stopy obojętnie zostawiam z tyłu

szpilki

w słowach, które wyciągam
po kolei jedno po drugim
zawsze ułożone
równo wzdłuż uśmiechu

Łącząc oświetlenie szeregowo

przełamie się słowem

zostanie

zapach sosnowych igieł

potrafię spojrzeć dalej

niż sięga biały obrus

pusty talerz czeka

zapukaj przyjmę

betlejemską gwiazdę

Naginając jutro

złap mi czas

rozstaw sidła na przeszłych godzinach

znowu zaczniemy brodzić

w białych wydmach

konturami zaróżowimy horyzont

wtedy wszystko pasowało

małe stopy

kroki

zapadające się w ślady

tamtą częścią

Nauka latania

zawsze wydawało mi się

że będziesz dreptać wokół spódnicy

a teraz muszę patrzeć

jak wychodzisz w za dużych butach

mięknę rozrastając macierzyństwem

wsparta o łasiczkę osłaniam brzuch

dociera chłód spoza wnętrza

otaczając okrzyk z łona

ustawiona plecami

zacieram ślady wyjścia

nasze pięć minut między dłońmi

oddaję

nie ogrzeję bez nauki wypadania

z rozstawionymi pazurami

Nie moje motyle

,,robię paciorki,

żeby pomagać dzieciom.
różowy to miłość

ona jest najważniejsza”

zniżam wysokość

dopiero teraz

widzę prześcieradła

trzymające ciała

mają zawiązane usta

oczy ściśnięte chorobą

boją się szwów

wiem jak smakują słowa

wewnątrz ciszy

nacinasz ją wkładając koralik

w środku nabiera koloru

Nie zabłądzę wpatrując się w jutro

nauczyłeś mnie

szanować zamykane drzwi

nigdy nie wiem

czy zastane następny raz

małe okruszki

na szerokiej drodze

schylam się

chociaż cienie przysłaniają kształty

Nie zapuka listonosz

wnętrze o metalicznym połysku
zwykły blaszak zastąpił dach
nie zdziwiłby
przy robotach czasowych
ale tu?
to ma być miejsce
z zamkniętą codziennością

w nim para
dżwigająca kilkadziesiąt lat
otrzymali ognisko
z zapachem parującego posiłku
dzisiejszy Drzymała
z kuglarskim uśmiechem
nie było wymurowanego sztandaru
z napisem dom

nie mieli czy stracili
adres z zapasem przynależności
ten przystanek ofiarowała dobroć
wiśniowego sadownika
szumi za plecami
zapraszając do współpracy
wdzięczny
gdy soczyste wiśnie
spadają w ich dłonie
częstuje
groszem oddanym za pomoc

podziwiam odwagę
niosącą walkę w zimowej godzinie
chłód zagląda do wnętrza
śliskie ściany
spływają kryształowymi drobinami
tylko uśmiechem
potrafią rozgrzać niska temperaturę

w ciepłe popołudnie
siedzą na skraju pożyczonej konstrukcji
radośnie spoglądają na skuloną zieleń
podejdę zapytam
o receptę na szczęście
jak cieszyć się jutrem
gdy dzisiaj
nie ma właściwego paleniska
a może to my
nie potrafimy być zadowoleni
bo zbyt wiele dni było dla nas ciepłych

Obejmę nie niszcząc kroków

gałęzie rozkołysane ciepłem

rozświetliłeś ciasną przestrzeń

pękają uwalniając liście

dotknąć nic więcej

poczuć znowu zapach wiosny

rozetrzeć na skórze świeżość płatków

obsypujących dłonie

możesz zanurzyć

w rozgrzanym spojrzeniu letni zapach

kołyszący sen zaspanego poranka

śpij

wejdę po cichu zostawiając pocałunek

jestem blisko i będę tuż obok

Obiecując sobie zapomnienie

na wyciągnięcie ręki
ta sama ziemia
ułożona pomiędzy

po co te szumy
z następnego rzędu
gwizdy odwróconych tyłem
chodzimy od wyboru do wyboru
klnąc za czasem

tak bardzo tresowano orła
że podpierając się nadzieją
zgubił lotność

Obrotowe drzwi

noc schowana w dźwiękach budzika
popijam świt kawą
z serwety spadają zaspane minuty

siedząc na przeciwko siebie
myślę nad nowym wzorem

nie będę wbiegać przerzucając oddech
ze wszystkich stron otwarte
nie przytrzasną

Od strony wolnych głosów i wniosków

a naści rodaku jabłuszko

a to czerwone z górnej półki

po kwarantannie

samo wyzwalające się z pilotem

od stoliczku nakryj się

i co tam szczekasz

znowu coś się nie podoba

no że robak ba

ale jaki ucywilizowany

sam z nad i kręci do

a tobie ta miedza we łbie

Od wczoraj do dzisiaj coraz dalej

wyrosłam poza strach mamy
przeglądający się w
gestapowskich oficerkach

czerwony ślad dziadka zraszający
nieznany kawałek trawy

piwnice ojca
pocieszycielkę strapionych

nawet te kartki z napisem
równy podział

przyglądam się dniom
tym polskim
chwieją się na wietrze
kręcą
płyną obiecując

niepoprawna marzycielko
ciągle masz nadzieję
na stan stały

Odczepione ogniwo

Stefanowi Kańczukowskiemu

długo trwało zanim

dorosłam do myśli

o tobie

po dziadku zostały

dziury

w owczym serdaku

i moich wspomnieniach

nie lubił

czerwonego koloru

wydawało się

zaczął się rozpływać

a odcieniem

zbebrał kule

przepraszam za każdą

niewypowiedzianą świeczkę

trudno

szukać miejsca w milczeniu

Odwracając ziarna klepsydry

w tym pokoju zawsze będzie pachniało

zostawionym czasem, żyła babcia

zapach zastygł między stronami

trochę dziwi przestraszony wzrok córki
zatrzymujący się na starym kluczu
będzie cieszyć się dniami w tych ścianach

kochanie nie martw się ta cisza jest przyjazna
nie ma pustych miejsc
zbyt wiele historii złożyło ciepło w spokój piasku

Ogrzewając dni zbyt słabe żeby tęsknić

kiedyś wyciągnę rękę po te bławatki

a ty rozchylisz błękit

róże położyłeś obok snu

biel najbardziej zachwycała

a teraz powiedz

przygarniesz

przecież nie pozwolisz

podeptać ślepym butom

Osiągnąć poziom K2

między ścianami wiatru
staję skłębiona
unosząc swój kawałek nieba

dotarłam ocierając się
o ostre krawędzie
wystających potknięć
dotykam wysiłku
zapominając o Newtonie
skok myśli wyniósł
na wierzchołek

wbijając dumę dryfuję
pomiędzy kolorami
zamazującymi geoide

przechył
przyciągania przypomina
zarzuć następny czekan
jeśli chcesz się wyciągać
powyżej
skorupy dnia codziennego

Otwarta kartka

obudził się zaspany wers
za szybą wschodniego okna
obnażone ciało karmicielki
nagie w oczekiwaniu na nasiona

wiosenny deszcz budzi wszystko
tak jak moje odczuwanie
kwiaty, kwiaty
te w ogrodzie i w myślach

nadchodzi czas fruwających motyli
nawet starcze oczy wymieniają spojrzenia

Paraliż

czasem jestem jak daltonistka
poniedziałkowo -niedzielna wbita w obojętność
obowiązkowo zasiadam w kościelnej ławie
zaczyna wypływać jezusowa czerwień
tylko ja trzesąc się u stóp krzyża
boję się powyrywać gwoździe

parę dni w Czarnkowie

a moje miasto

takie maleńkie

wtulone w szum rzeki

gdy słońce

zajrzy w gwar uliczek

kolorem zadziwi

a moje miasto jest latarnią

gdy w ciemnościach

szukam miejsca

wracają kroki

nawoływane światłem

starych kamieniczek

na dawnych pocztówkach

przechowywanych z troską

widać jak się zmieniało rosło

może nam teraz Janko

w nieba księgę

wpisze już tak na stałe

Anno Domini bez określeń

niech rozrasta się coraz dalej

Patykiem po piasku

małe planety z własna osią

prawdziwi bez oczu rąk i kroków

w snach

tylko w snach bezpieczni

grzecznie odłożeni na potem

śnisz

zagrzebana w sobie

dobijam się do ciebie

Po odcięciu

kiedy się zatrzymam

puszczę cień

przygarnie spadający deszcz

śladom przykrytym falą

następnego dnia

zabroni szukać

obejmę sen

przeskakując wspomnienia

nie odwrócę milczenia

z drugiego końca

raczkuje człowiek

chwytając moje miejsce

Podróżując słowem

słone jezioro w Dżibuti

rozchylił się dzień jak

szereg muszli

ze zbielałymi szkieletami

na brzegu Lac Assal

słone róże zawiązały

kryształowe płatki

stoję wspomnieniem

przywianym znikąd

wpatrując się w równą tafle

pod warstwą niby szkła

zatonął odcień roślin

i tylko noc może to dzień

tu godzin się nie odlicza

wśród wulkanicznych skał

szara mgła zamknęła

spłakany kawałek życia

Przekonać Bumerang

w samo południe

wypuszczam pluszowego motyla

dla dni miękkich i kolorowych

niech będą wasze

dorosły wózek supermarketu

obciążony

chwiejącymi się kręgosłupikami

bliźniaczych drobin

zastygłych wyczekującym spokojem

nawet nie dotkną opakowań

czar sytej soboty prysłby

naruszony palcem

strzał miniaturowego spojrzenia

dostrzegam

chmurne stemple wokół oczu

skręt serca dopełnia

słabnąca prośba matki

tanie zrzynki wędlin

oddałabym moje wypasione zakupy

gdyby bieda potrafiła zapomnieć o dumi

Rozszczepiając dzień trafiamy w kolory

poprzez gęstość chmur

widzę światło

opada na pofałdowaną szarość

promienie, chciałabym któryś chwycić

odbić się

spojrzeć przeniknąć

to jeszcze za wcześnie

nasze spotkanie to późniejszy spacer

na razie mogę zadrzeć głowę

szukać krawędzi porozumienia

dałeś mi nową wiosnę
ustawiając obok forsycje
krzak przystrojony żółtymi płatkami

mam zapomnieć

zamiast deszczowych melodii

zacząć wygrywać samą siebie

Rybka bez tajemnic

a spełnisz

spełnisz jego życzenia

na razie

złote trampki lśnią łuską

z pobliskiego bazaru

rażąco nowe jak ty

wtulone godziny

zaczną pobrzmiewać

sprana nutą

kwartet dłoni stóp

z niebem obdartym z gwiazd

to wtedy zacznij wyciągać

te świecidełka

schowane za godzinami

Sięgając odcieni podstawowych barw

bazie musnęły usta

niewinnie wiatr sfrunął na włosy

kwitną krokusy

rozlana farba na skrzydłach motyli
i słońce bardziej złote

pobiegnę z rozwianym wzrokiem

szukać nowego horyzontu

Skok z bandżi

ze świstem powietrza

haust strachu

zatrzymuje się

nad powierzchnią rozbicia

opłacona chęć Ikara

unosi bezpiecznie

na tło zaskoczonego nieba

akrobatyczne jojo

targa przez chwile

zawieszonym ciałem

rozrzucone okrzyki

zatrzaskują powieki

boję się

a codziennie uczę się latać

bez zabezpieczającej liny

zdjęcie Sławomir Gumny

Spotkanie z Pragą

na moście Karola kataryniarz

ubrany w czerwone

przygrywa akwarelom

z rozcieńczoną barwą

tu spojrzeniem można dotknąć godzin

jak w ruchu słonecznego zadumania

ażurowa katedra

witrażami zamknęła światło

cieszy się święty Wit

rozkładając modły

przybliża niebu lata budowania

wybiła właśnie dwunasta

wychylając drewniane postacie

zapiała śmierć niegrożna
odgrodzona murem

przyciasny tłum

zaokrąglił kształt placu

odlicza kolejne nawoływania

a uliczka Złota taka niedorosła

z maleńkimi domkami została

z wędrówki po mieście

zapach wieków

zbrązowił czas który się zatrzymał

Spotykam dni bez jutra

pośród osobliwości Madame Tisso

zastygłych lewą częścią

wypchnięta czerwień

nie potrafi ożywić

zwiotczałego narządu

a ty się spóźniasz

chciałam tylko powiedzieć

jeśli nic

nie potrafi przerwać milczenia

to naucz mnie tamować siebie

przestanę rzucać następnym kamieniem

Sztuka dojrzewania

ileż to razy trzeba uprościć postać

oddając koniec początkowi

mlecze zostawione

wśród zieleni trawników

skradają się

zamykając obraz

w jaskrawych granicach

jeszcze nie wyklute

zadzierają z błękitem

strosząc kwiaty

nie wiedzą

za parę chwil rozwieją siebie

Taka sobie miłość

dedykacja z przymrużeniem oka

bo wiesz za tysiąc lat

nie będzie nikt pamiętał nas

wśród tysięcy jezior

otoczonych gęstwiną

tylko jeden kolor jest

nad brzegiem baśń

skrada się cicho

otwierając kawałek po kawałku

boli mnie bo nie wiem

a jednak pozwalam

podaję klucz

klucz do siebie

Tam gdzie słońce nie zachodzi

pamięci Wojtka

nie martw się tylko umieramy

temperatura rozchodzi się coraz dalej

zimno

odchodzimy zmieniając bieguny

metafizyka pomiędzy mną a tobą

zostawi całe lata

dzisiaj fragment

z pnia który kieruję się gałęziami

w twoją stronę

Trzymając się pod językiem

ukryłam się w bardzo wygodnym miejscu

tuż przy cudzych myślach

w zgięciu

między pociemniałym a oślepiającym

zamarła od nadmiaru wrażeń

chwytam zniecierpliwione spojrzenie

w połowie oddechu

gra wstępna

zaplątana w smak tego co może być

a jeśli zedrę z siebie bezruch

zostanę dziwką ?

wśród tłumu dłoni

zadzierających spódnice

Twoja

jak letnia koszula

pachnąca

chabrem, makiem

mokra wycierając

wspólne kąty

założyłeś ją na siebie

w zamian za ciepło

wciskając na palec

złoty kluczyk

otwierający drzwi

do łez i uśmiechów

zgromadzonych przy

kuchennym stole

Ubyło miejsca na ciało stałe

idylla maleńka taka
a resztki dojada czas

siwizna dosięga zmierzchu

staruszka oparta na lasce

rozdaje resztki sił

w bruzdach twarz

nabiera przezroczystego wyrazu

znika

podchodząc pod serce

nie może już pracować

myślałam
lepiej kiedy nie schodzimy w dół

Wąskimi uliczkami

Dedykacja dla Czarnkowa

posłuchaj moje miasto nocą

wyśnisz metalowe ramię

zszywające noteckie brzegi

samotna łąka

zaczepi zielnym zapachem

wystawiła topolową straż

połyskuje ławicą drgających liści

wśród mrugających neonów

strzelisty wiraż kościelnej wieży

i kasztanowy plac

złap maturalny zapach

na brzegu zielonej ławeczki

zapukaj o brzasku by świtem otworzyć

okna zaspanych kamieniczek

założą papuzie fartuchy- przybrudzone

znowu zabrakło budżetu na jakość farb

spójrz w otwarty lufcik

mieszczańskiego przedpołudnia

jeszcze leżą ziewające jaśki

czekają na łokcie okienkowych dam

wychylą się spoglądając na miasto oczami dnia

Wiosenne wzgórza

zaproszona wiosny skinieniem

odwiedzam porośnięte wzgórza

promienie zieleń wyzłociły

słodkawą wonią otaczając

dzika grusza zapach unosi

czereśnia migdałowo woła

różową morele

zdziwieniem kojarzę

jest gościem w tym obrazie

pawik figlarnie okiem mruga

bielik służy za przewodnika

świerszcz dołączył żwawo

raczy mnie muzyczną zabawą

przydrożne topole wydoroślały

wysokie mocne rozśpiewane

z nich ojca drewniaki były na miare

stanęły teraz ożywione

a dalej buczyna w skórzanej oprawie

miękkie liście rozpościera nieśmiało

rozrzucone fiołki skromnie patrzą

fioletowo , pachnąco, całość ozdabiajc

delikatny wietrzyk całując

fryzurę niedbale zafrasował

kobiercem dróżkę rozpościera

płatki kwiatom pozabierał

Wpływ zawirowań cieplnych

po słonecznych dniach
deszcz, moknę
wystawiając twarz w stronę ulewy

miekną szepty ,miarowe gesty
spływają do wnętrza
oddycham na jutro
otwierając się na dzisiaj

już sama nie wiem
bardziej przyjmuję
siebie ciebie

Wybaczyć sobie

wielka sterta drewnianych trupów

dotyka mojego leżaka

obcieram pachnące łzy

kołysały oczy na lękliwych płatkach

czerwonymi znamionami

smakował czerwiec

niepotrzebne czereśnie

wam czas pociął serca

odchodzicie

dla was nie ma domu starców

Z nieba błękitem

niebieskie oczy spojrzały

spod obłoków

przymrużyłam powieki

tak ciepło

okrywa spokojem

schylając się

po niezapominajki

podniosłam różaniec

zwykłe paciorki

smakujące chlebem

Z podwiniętymi rękawami

dedykacja między świeczkami

kolejny wdech powielił dzień

nabrzmiały mlekiem matki

nie jest już biały

przestałeś się pytać

co jest po drugiej stronie domu

zapach dzikiego gniazda

przywołał odpowiedź

a jeśli za ciężko

otwórz pięści

jeszcze raz otworzę świt

zawinięty w rąbek nieba

Z tobą również

wybacz- mruczę pod nosem

karmiłam słońce

czyste ręce zobacz

niekończący się ocean zdarzeń

rozbił początek

jestem

twoją Odyseją zostawioną za oknem

wyrwaną ze snu

dla jednego motyla

ociekam ofiarą zawsze tą obok

Za mało żeby pomyśleć

potrafię wysłuchać Big Bangu

chociaż nie smakowałam plazmy

nawet nie pomyślałam

dałeś światło

zabierając je co roku

co tobie powiem

co zrobię

kiedy biały karzeł stanie

za plecami krzyża

Za pięć minut do nieba

policzek dostanie czas

został w tyle drabiniasty

wóz z karym

wyskubany zapach

polnych róż

uwiązł w ciasnym

prześwicie wczoraj

nie chcę przystanąć

spocone teraz

wydłuża odległość

prędzej

zdążę przed zachodem słońca

nie stać mnie na czerwień

nie patrz jak wyprzedzając siebie

gubię następny paciorek

zamykając dzień

świeca zadrgała chyląc płomień

gwałtowny podmuch zgasił światło

ostatnie iskry spływają za horyzont

z rogu mojej kuchni wydreptała ciemność

już nie chowa się w cieniu

przykryła nie umyte naczynia

podsunęła bujany fotel

siedzę mając ją za plecami

stare stopy oparte na biegunach kołyszą

falą spokoju

zgadła

mam chęć pobyć sam na sam ze sobą

wtulam się w nią

cicha ciepła nie prosząca o nic

kocie oczy zajęte harcami

nie dostrzegą swojej pani

mogę trwać tak dalej

z oddali dochodzi gwar zapalanych żarówek

to miasto żyje nocą

mam na wyciagnięcie ręki powrót do ruchu

za chwilę szepcze mi oddech

odpoczywaj minutami w bezruchu

w falach ciszy nieczęsto przebywasz

to twój czas

pomiędzy dniem a nocą

Zmiana czasu

mogę dać sobie marzenia

sen unoszący się wśród gwiazd

kiedyś pomiędzy

wczoraj a dzisiaj

stanie twój zarys

otworze zmęczone serce

wtulę się cicho bez pośpiechu

nie spłoszę słów

zapełniających miejsce

usłyszę szelest spadających kropel

zetrę z policzka tęsknotę

już nie ma nocy

jesteś dniem

Zmiana świateł

,,synku to nie na ciebie pada

to na tę panią z parasolem”

pomiędzy wczorajszym deszczem

a spóźnionym słońcem

odliczam plamy

zabrudzonego błękitu

wściekły grymas

już dawno wyostrzył brwi

denerwują moknący obok

rozpryskując kałuże

zachlapali

wyliczankę strat

składam siebie

po co zatrzymywać

jeśli pada tylko

na trzymających parasole

Znad Noteci

szumią noteckie brzegi

wysoka trawa gnie tors

zawołam z nad mojej rzeki

to stado białych mew

wzbije się między przestworza

popłyną ptasie obłoki

a z nimi wiatru pieśń

emigrantki nie tylko chwalą

Bałtyku brzegi

chcą rozszerzyć

bursztynowy szlak

odwiedzają skraje Noteci

na morskich falach mając swój dom

z wartkim nurtem upływa szlak wodny

żłobiąc swój bieg

przy innym brzegu tej samej rzeki

stanie człowiek wsłuchując się w toń

zachwyci się wodnym śpiewem

pozdrowi ptaki z nad mojej rzeki

co niosą echo słów

ta sama Noteć łączy nasze drogi

nie wiedząc że razem stoimy tu

Zwrot przez ramię

jakie są twoje gwiazdy

moje polskie i licho świecą

klęczę od tylu lat

wśród rozpadających się słów

na klęczniku brudnym od intryg

popatrz jak poukładane są przykazania

tak tak w myślach

w dłoni wyrwany kawałek języka

starał się poskładać rozbitą tablice

a mojżeszowy krzew przestał być modny

Cynthia

jej przestrzeń była płynna .chłodna i spokojna.
wyczuwała kolor krystaliczno-szmaragdowy.

nie wiedziała co to jest dno, bo była bezkresna
bezczas płynący sam w sobie. zdawało jej się
że związana jest z czymś drugim. takim samym

i bezpiecznym. uczyło ja wznosić się, opadać
bez powierzchni. czasami czuła bliskość
w obrębie, który nie potrafiła wyznaczyć.
a jednak zauważała mniejsze części, szybko
krążyły mając to czego nie miała. namacalne

odległości, zazdrościła im tego poruszania się

dotykania przy pomocy długich kończyn

zakończonych bardzo zwinnymi palcami.

przychodziły do niej, czuła jak się zanurzają

lub rozsuwają ją przy pomocy dłoni. musiało

ich być więcej. w tej chwili poczuła coś dziwnego.

ta część o której myślała, że jest jej zaczęła się

unosić. przesuwać bliżej miejsca z którego przychodziły.
zobaczyła oślepiająco białą plażę. widziała i czuła.

miała kształt i nie wiedziała jak go nazwać .dotykał

kryształków, było ich pełno. z wewnątrz usłyszała głos

do ostatniej kropli soli będziesz żyć.

Monolog wiosenny

czego chce wśród dni, blasków spojrzeń?
zwykłego kąta z cichym wnętrzem
trudno uwierzyć, można mieć dosyć wiatru
bliskości rozplatającej włosy

naturalnie podchodzę do życia
wystarczy ciepło rozkwitające dalej
nie myślę o miłości- widzę ptaka
barwne skrzydła i to zderzenie

Poza czasem

mały biały domek i malwy
jeszcze wiatr kołyszący gałęzie
wczorajszy zapach to czas glinianego dzbanka
prosty, złożony w malowanym kufrze

nieraz słyszę bicie serca ze śpiewem poranka
zaróżowione wtedy , zawstydzone
pośród złotych kłosów
szukało smaku razowego chleba

Teoria bezwzględności

tkwi w nas galop z rozwianą grzywą
na łąkach, niech będą szmaragdowe
z falą unoszącą zwiewne kroki
nieraz trzeba unieść się trochę wyżej
podskoczyć o te parę centymetrów
spojrzeć w twarz jasnej kuli
pooddychać swoją niewiedzą

jak łatwo podzielić przestrzeń
na biel i czerń
zapomnieć o trudniejszych barwach
szary odcień najbardziej nagi
jest w chwili zmartwychwstania
obdarty brudas, który rozdaje
życie na prawo i lewo
a może nie jest słaby
potrafi dać to co ma

To co nieraz zostaje

tyle w nas ciszy kiedy zasiadamy w dolinie
zanurzeni w płacz wierzby niosącej prośby
o czas, który zaplatany w przebytych godzinach
nagle woła -jak echo odbijające się o to co było

to, że jestem kobietą nieraz usprawiedliwia żal
jakąś tęsknotę ukrytą wewnątrz- kiedy potrafiłeś
otworzyć mnie na oścież i razem oddychaliśmy
tym widokiem roztoczonym przed nami

szkoda, że tak szybko mija świeżość słów
a usta tracą swoją barwę, jeszcze nieraz źrenice
błyszczą wypatrując horyzontu, jak białego obłoku
nagle pojawia się i tak beztrosko podąża dalej

A kiedy strącimy motyla

nie zapomnę jej krzyku

„ znajdziecie mnie wiosną,

powiecie, że się zmieniłam”

przysiadła w ogrodzie

zacierając osłabione kontury

dobrze wydychać milczenie

nie musi mieć rąk

nie musi mieć nóg

wystarczy stary kokon

Suzhou zgarnęło ciszę

właśnie Hou Po

zaczęły gubić płatki

czerwonawe takie jak lubiła

wygasły dotykając spojrzenia

Suzhou- miasto klasycznych chińskich ogrodów

Hou Po- tak potocznie w Chinach nazywa się magnolie

Dłonie

smukłe ciepło z wtopioną

siną siatką żył

suche kości obciągnięte

wilgocią

elastyczne nie uciekną

trzymam ścięgna

łapcie pulchny okrzyk

miło dotknąć dziecięcego świtu

piastować narodzony okruch

tuż przy piersiach

a teraz zostawcie światło

obejmiecie ciemność gasząc powieki

przenosicie się

z białego w czerń

tak

wam udaje się przemieszczać

nie widzicie granicy

modlitwa

nie proszę o nic

te ptaki to dar- śpiewem dodają sił

czerwone maki gną się na wietrze

tak krucho jak każdy dzień

wysmukłe drzewa zieloną twarzą

przypominają z czego zrobiliśmy krzyż

cichy świt zagląda do końca snu

mam iść

słońce rozgrzewa ciało

nie zmarznie rodząca się myśl

potknięcia są ulgą

gdy głową wadzę o błękit

zbyt dumna jestem wśród chmur

siadam nad rzeką obmywając stopy

czuję się lżejsza bez złych chwil

z niewinnym odbiciem nie pobrudzę chleba

mogę spożyć mądrość słów

czuję modlitwę ona jest we mnie

dotyka mnie krawędzią

jesteś wokół i we mnie

nie muszę szukać to Ty

Mali i wielcy

widziałam dzisiaj bezdomną o niebieskich oczach
dwa kawałki lazuru pośród szarych obłoków
spadały lokami poruszane wiatrem na brudną skórę

niewinne spojrzenie dziecka
dorosłe poma

zone ciało
lekkie takie
trzy plastikowe torby
dorobek wczoraj i dzisiaj
i koc szary jak zmierzch który dobiega
do zachodzącego słońca

widziałam dzisiaj bezdomną
moje oczy były wyżej
a może jej
bo zna tę stronę czasu
gdzie ja boję się przedostać

Zapomnieć czy zapamiętać

chciałabym pomyśleć o
ale wolę wiatr i maki
nie interesuje mnie poranna gonitwa
z obrazem tkwiącym w kolumnach
mokrych od farby
za nim wyschnie to
uwaga uwaga nadjeżdża metro
złap mnie złap
na stacji twojej śniadanie rogale z masłem
i obłok z porannej kawy przysiadł na szybie

gdzieś w kącie pobili chłopaka i bezdomny
bez zębów wspomaga moje ja
monetę podaję
to na wieczność dla mnie

a wiatr wiosenny urwis uniósł
jeden z płatków
dlaczego to nie byłam ja

odległośc skonfigurowana

dawno z tobą nie rozmawiałam
miejsca w których jesteś widoczny
zostały za mną w starym świecie
pachnącym zbożem i łąką
po której łatwo było stąpać bosym stopom

mój czas przyspieszył

patrząc w szybę czerwonego autobusu
zastanawiam się czy nie byłeś tylko we śnie
bezkształtny lub widziany
z imieniem rozpoznawanym
przez większość siedzących tu ludzi
mieszanka pigmentu nazw wybranych dla kogoś
kto w tej chwili przyjmuje pasażera mijanego karawanu

dostałam jedno skrzydło i strach
boję się pustki
jeśli nie ma nic
nie dowiem się jak niebo przemieszczając światło

otwiera małe miejsce dla mnie

Pierwszy i ostatni

wypożyczono na chwile elfa powietrze
zmieszało się z zapachem fiołów
a niebo zielone, miękkie jak mchy
kwiaty z przezroczystych płatów
zsuwały kawałki tęczy

śpiewał wiatr i dudnił uderzając
w zastygłe okno
na szybie zatrzymał się motyl
jeden z wielu części
wypożyczono go na siedem dni

życie tonie w kontrastach
ja liczę dwie barwy
a słońce tonie w odcieniach czerwieni
jakby wołało o pomoc

rozmowy ze słońcem

Rozmowy ze słońcem

były wojny łzy słone i białe
śmierć
cicho podchodzi do szczeliny otwartego okna

letnie noce szepty kochanków
śpiew
wśród gwiazd wyśmianych dzisiaj

błękit wsparty o ścianie kwitnącej glicynii
i poranek rozpoczyna nowy dzień
zapach tego co na stole

chleb jak stara księga przypomina
jestem

linie papilarne

czasami jestem ptakiem
wspomnieniem lotu
wiatrem

błądzącym między płatkami maków
pozostało coś we mnie
słone, deszczowe
może to krople rosy zmywają
resztki nocy
teraz widzę lepiej

myślę o słowach- za małe
żeby opisać burze rozdzierającą niebo
krew płynącą pośród grudek
ziemi

na samym dnie dnia

to było wtedy kiedy miała na sobie
zieloną sukienkę
rude włosy pełne słońca
usta wyjątkowo czerwone

zmarszczki skupione małymi pajączkami
chciałabym
to nie ja to czas oddał pokłon

w płucach powiew, wdycham go
jak dotyk innego miejsca
a może to ta druga starsza od pierwszej

rozumie znaczenie odległości

4 maja 2010

poza czasem

4 maja 2010

siła przetwarzania

łatwiej mi być trubadurem sztormu wewnątrz roztańczonej fali
noszę ją jak zamknięte dziecko
prostsze jest wycie wiatru składającego jęzory piasku
na brzegu ,który zatapia rozterka

kocham słońce- nie zaprzeczę , że pięknie wygląda dzień zawinięty w światło
wpatruję się w deszcz jest oczywisty jak ściana kamienia
potrafisz przeniknąć kamień ?
-zapytałam kiedyś silniejszy oddech nadchodzącej burzy

...
po przeciwnej stronie przyciągania twarze przykrywa pył
liczę ziarna piasku i przytulam się do ziemi
jedno
drugie
równowaga?

19 maja 2012

kolebka

wśród korzeni zasnę
cicho tu ,przytulnie
wtulę się w ciało matki
a wiosna wije zieleń i słońce
chciałoby zabrać sen

zniknę wśród deszczu
popłynę w stronę wspomnień
schylisz się i dotkniesz śladów

i jeszcze czerwień tak gorąco
prosi o miłość
gdy usta przy zachodzie
i oczy wpatrzone w wąską przestrzeńPierwszy i ostatni

wypożyczono na chwile elfa powietrze
zmieszało się z zapachem fiołów
a niebo zielone, miękkie jak mchy
kwiaty z

łączącą dzień i noc

4 maja 2010

z zapisu codziennego

sąsiedzi zaglądają przez uchylone myśli
złote paciorki , sznury gwiazd
nie wszyscy śpią
wspomnienie jak puchaty kot dociera
do białej poduszki
rozkłada się na prześcieradle

zmęczone ręce, szukają znanego kształtu
dłoni ze śmiesznym znaczkiem
niebieska litera, którą nakreśliła młodość
serce odpływa
dla ciebie koncert po dwunastej

już wiem że miłość to zbyt barwny motyl
przysiada w słoneczne dni na pachnących łąkach
czuję ciepły wiatr i pocałunki
delikatny szmer zostawionych godzin

nigdy więcej
odchodzisz zostawiając samotne sny

4 maja 2010

Na szarym tle barwne plamy

palec stopy dotknął chłodu walczącego
z pierwszym promieniem. szeleszczą liście
tuż zza oknem następny poranek wkroczył
do życia. myślę o sprawach banalnych.
lawendowe powietrze- z takim kolorem w płucach
zatrzymałabym zapach leśnych zaułków. wilgoć
paproci z kroplami w których blady fiolek wyciągając
łodygę dotyka marzeń.

zieleń w oczach i w kolorze drzew, jestem pierwotna.
skąd krew czerpie źródło? najłatwiej z serca.
nienawiść i spokój potrafię zmieścić nie zastanawiając się nad
wielkością. zanurzam się w czerwieni, a potem chwytam równo
złożony ręcznik- zielony, jak tłumaczenie wszystkiego.

4 maja 2010

wewnątrz piramidy

w krainie cieni kloszard nie jest tak brudny
jak przy świetle dnia
wąski obszar pomiędzy błękitem, a popiołem
zależny od nacisku godzin

skowronek wzbił się w przestrzeń i śpiewem
rozpala iskrę
przy której brudne ręce wydaja się czyste

chciałam pisać o miłości, ale tyle zakamarków
wyłania się codziennie
z drugiej strony i pod liściem mrok

krynoliny, koronki i klepsydra

nie wiem czy jest po kiedy dojdę

do ostatniej myśli tu

lub jak na morzu zasnę wtulając się w coś

nie znam innego alfabetu

mogę tylko szanować wiatr i brzozę

biały pień o który lubię opierać plecy

gdy nagły wiatr rwie liście

nie martwię się o różowy kolor

szanuję go za czas, który przyniósł rumieńce

młodym kobietom

i jeszcze baśnie

fantazje żyjące obok

Pierwszy i ostatni

rozmowy ze słońcem

były wojny łzy słone i białe
śmierć
cicho podchodzi do szczeliny otwartego okna

letnie noce szepty kochanków
śpiew
wśród gwiazd wyśmianych dzisiaj

błękit wsparty o ścianie kwitnącej glicynii
i poranek rozpoczyna nowy dzień
zapach tego co na stole

chleb jak stara księga przypomina
jestem

linie papilarne

czasami jestem ptakiem
wspomnieniem lotu
wiatrem

błądzącym między płatkami maków
pozostało coś we mnie
słone, deszczowe
może to krople rosy zmywają
resztki nocy
teraz widzę lepiej

myślę o słowach- za małe
żeby opisać burze rozdzierającą niebo
krew płynącą pośród grudek ziemi

na samym dnie dnia

rozumie znaczenie odległości

4 maja 2010

poza czasem

4 maja 2010

siła przetwarzania

łatwiej mi być trubadurem sztormu
wewnątrz roztańczonej fali
noszę ją jak zamknięte dziecko
prostsze jest wycie wiatru
składającego jęzory piasku
na brzegu ,który zatapia rozterka

kocham słońce
nie zaprzeczę , że pięknie wygląda dzień
zawinięty w światło
wpatruję się w deszcz
jest oczywisty jak kamienna ściana
potrafisz ją przeniknąć ?

...
po przeciwnej stronie przyciągania twarze przykrywa pył
liczę ziarna piasku i przytulam się do ziemi
jedno
drugie
równowaga?

19 maja 2012

kolebka

4 maja 2010

z zapisu codziennego

złote paciorki , sznury gwiazd
nie wszyscy śpią
wspomnienie jak puchaty kot dociera
do białej poduszki
rozkłada się na prześcieradle

zmęczone ręce, szukają znanego kształtu
dłoni ze śmiesznym znaczkiem
niebieska litera, którą nakreśliła młodość
serce odpływa
dla ciebie koncert po dwunastej

już wiem że miłość to zbyt barwny motyl
przysiada w słoneczne dni na pachnących łąkach
czuję ciepły wiatr i pocałunki
delikatny szmer zostawionych godzin

nigdy więcej
odchodzisz zostawiając samotne sny

4 maja 2010

Na szarym tle barwne plamy

4 maja 2010

wewnątrz piramidy

krynoliny, koronki i klepsydra

nie wiem czy jest po kiedy dojdę

do ostatniej myśli tu

lub jak na morzu zasnę wtulając się w coś

nie znam innego alfabetu

mogę tylko szanować wiatr i brzozę

biały pień o który lubię opierać plecy

gdy nagły wiatr rwie liście

nie martwię się o różowy kolor

szanuję go za czas, który przyniósł rumieńce

młodym kobietom

i jeszcze baśnie

fantazje żyjące obok

trzy spotkania

rozpoczyna się bieg w stronę słońca

mruczy kot cierpliwie czekając na mleko

za oknem kogut siedzi na metalowym ogrodzeniu

znikł czas w którym potrafił piać o poranku

gorąca kawa lub herbata,włączam telewizor

chwila przed progiem

krople deszczu spływają w takt tego co niesie dusza

chciałabym nazwać ją kolibrem i mieć nadzieję

na skrzydłach złotych w stronę tej części

niezbadanej

gdzieś pomiędzy czasem właściwym i tym co

zatrzyma oddech

zapiszę siebie na póżniej

w ścisku powracających kroków i póżniej przytulając

szarą poduszkę

zapadam w sen

biegnę, po zielonych łąkach

przesypuję złoty piasek

a zielone drzewa cichną, bo czas ukrył

obraz

ten w którym nakreślono jutro

Zakamarki koła

pięknie rozświetlony ranek
tuż za szybą mojego okna
czy słyszysz jak nucę tę samą piosenkę

były wojny, łzy słone i biały zarys
zapisane wspomnienia w innym świecie
leżą cicho czekając na wiatr

letnie noce, szepty kochanków, śpiew
wśród gwiazd ukryte słowa

błękit wsparty o ścianie kwitnącej glicynii
rozpoczyna nowy dzień
zapach tego, co na stole
gonię godziny

a dalej
czas marzeń
przy starym klawikordzie
porcelanowa postać
koronki przy sukni i atłas pantofelków
z wielką kokardą
i szum i gwar
tyle już obrazów przepadło
w zakamarkach koła

Moje w Twoim

dla mnie nie drzwi

serce ma zawsze otwarte

ciepły wiatr słońce

muzyka poranka

nocy wzrok

zamknięty w gwiazdach

czuwasz nad moim snem

nie ma słów

co kolcem zranią

od kiedy pierwszy oddech

połączyłam z twoim obrazem

części niezapisane

a jeśli jestem ciałem, bo to jedyny ratunek dla mnie

za ścianą, która oddziela mnie od powierzchni

mój świat i obraz zapadającej nocy

księżyc, którego teraz nie widzę przedziera się

przez gęstą ławicę chmur

białe kwiaty drzewa o nazwie bez znaczenia

zapach połączył się z tym czasem

ciemnym i jasnym od lamp rozdających światło

sztuczne jest to na co patrze

kształty i barwy otaczające teraz

zapomniałam zabrać część mnie

na krótko udało mi się zapomnieć

zapis może być krótki a żal pozostanie

jeśli zapomnę zapytać o jutro

a jeśli nie ma nic to bez znaczenia

bo jestem i mogę wierzyć w siebie

Wiersz powstał po przeczytaniu dosyć intrygującej powieści -Oczy Ireny

Nigdy nie myślałam tak, a jednak... a jeśli ciało jest miejscem dla duszy, której grozi nie istnienie...

Moje wiersze

na samym dnie dnia

1 komentarz: