Moje wiersze

                                                                  Dzielić przez iloraz

Z daleka łan maków, wśród zboża

z daleka łan zboża wśród maków

kruchy delikatny czerwony

twardy złotawy rozpromieniony

ach wzdycham do kolejnych blasków

słońca, zbieram kwiaty na wianek

zbieram wianki co roku

żyje jestem w przestworzach

 starczyło chleba dla życia i bukietów kwiatów

 dla oka

rozmarzył mnie ten zachód i pomyślałam

 już mniej radośnie

że nas tak wciąż rośnie

przybywa nieograniczenie

 na dziś i jutra brzmienie

co to będzie będzie gdy ziaren

 zboża nie będzie

co mi po tych pięknych kwiatach

 jeśli czas pożarł kawał świata

zabrał i oddać nie chce, a oczy chcą coraz więcej

nie moje, twoje i tego pana

tej pani co już od rana jest bardzo zdenerwowana

bo nie ma co do garnka włożyć

kto pożarł, nie to nie był człowiek

to tylko czas pozwolił makom podzielić chleb przez iloraz

 było go za mało, bo nas przybywało

to teraz maki zostały w chatach pustką zawiało

gdzieś w innym wymiarze

 rozpowiadają, że to przez ten wiatr co stale pędzi

rozwiewa wszystko dowoli przenosi

bo go nie boli

nie ma oporów ma wolę na niedole

 sam kiedyś stwierdził, zabierze chleb żebrakom

 bo sami wszystko podstępnie łapią

raczej niszczą niż budują

 więc przetrwają te maki, co nie dla poznaki

 serca budują

oczom wpierają, że kruche i tak trwa człowiek w przekonaniu
że na nietrwałym gruńcie wszystko ustoi

 i nic to, że potem boli

bo zwali się gruzu góra, na ciebie nie na mnie, a to bzdura.


Moje wiersze, to moje osobiste podejście do poezji. Szukam nowych form i je stosuję, fakt: ) sama te formy tworzę, zawsze nudziło mnie naśladowanie. Przepraszam, jeśli są takie, a nie inne: ) Tak jak w malarstwie czy stylizacjach, muszę być sobą i pisać, tak jak czuję, nieregularny rym jest mój i tak ma być: ).