Moje wiersze

Czy nie może być pięknie, czy musi być strasznie? Nie mogę tego zrozumieć i nigdy nie pogodzę się z tym, że krzywdzimy siebie nawzajem. Londyn dzisiaj to następny raz. Dlaczego i po co? Nie ma takiej sprawy dla której można zabić człowieka.

Mam nadzieję, że kiedyś w zakamarkach koła będą tylko piękne obrazy.

Zakamarki koła

pięknie rozświetlony ranek
tuż za szybą mojego okna
czy słyszysz jak nucę tę samą piosenkę

były wojny, łzy słone i biały zarys
zapisane wspomnienia w innym świecie
leżą cicho czekając na wiatr

letnie noce, szepty kochanków, śpiew
wśród gwiazd ukryte słowa

błękit wsparty o ścianie kwitnącej glicynii
rozpoczyna nowy dzień
zapach tego, co na stole
gonię godziny

a dalej
czas marzeń
przy starym klawikordzie
porcelanowa postać
koronki przy sukni i atłas pantofelków
z wielką kokardą
i szum i gwar
tyle już obrazów przepadło
w zakamarkach koła