Z moich myśli

Czasami chciałabym mieć uzdolnienia nadprzyrodzone, coś w rodzaju Batmanki, mogłaby być taka maska.

     Niedawno byłam świadkiem dziwnego zdarzenia, wywołało u mnie gwałtowną reakcję. Podniosło mi ciśnienie i krew musiała mieć sporo stopni:)

Po pracy, to ta chwila, którą bardzo lubię, czas luzu i nareszcie...tak wiem, nikogo tym nareszcie nie mobilizuję, ale nie zawsze życie układa się tak jak chcemy i wmawiając młodszym, że będzie jak zapragniesz to głupota. Muszę dodać moim zdaniem, bo nikt nie ma prawa wypowiadać się za innych. Często w życiu ,, szczęście,, jest potrzebne, bo ...w tej chwili tworzymy spore mrowisko. Jest nas bardzo dużo, a przez to konkurencja ogromna i nie zawsze możemy pracować tam gdzie chcielibyśmy, bo jest wielu i nie dla wszystkich starcza ciekawych miejsc pracy. Nieraz przydarza się praca, która jest po to, żeby żyć i trudno ją pokochać, bo nasze mięśnie męczą się szybciej niż głowa.

-Biegnie długonogi dzieciak, oceniam na 12 lat, dla mnie to jeszcze dzieciak. Tak szybko przemieszcza się jakby za miał gorącą lawę i za chwilę miała go zatopić. Jego frustracja jest ogromna, wyraża ją w szybkości. Lawa jest, ale w postaci młodzieńca biegnącego z podobną prędkością.

Lawa u mnie w głowie, pewnie przed wakacjami porównałabym do pożaru lasu, a tak dalej te ciepłe dni, bo po powrocie  zastałam  zimne i zapowiadają Wielkanoc w bieli, już mam dreszcze. Lawę widziałam na Teide i dlatego wciąż w mojej głowie.

U mnie ciśnienie podnosi się jeszcze, bardziej, gdybym mogła pofrunąć i podstawić nogę goniącemu młodzieńcowi to tak zrobiłabym, a tak stoję po drugiej stronie oddzielona sznurem samochodów i nie wiem co robić.

Klnę w duchu, wspinam się na palce. Nikt poza mną nie interesuje się widokiem, przecież to,, normalka,,

Ja to stara data chyba, bo nikt nie myśli o sobie stary, stara, jeśli nadal możemy wykonywać to, co dawniej. Tak rozmyśla się jak zaczyna nam coś nie wychodzić czy w zdrowiu, czy w obowiązkach, bo te pozostają i to do końca życia. Lepiej je mieć, bo bez nich to zaczyna się analiza psychologiczna, dlaczego dopadła nas starcza depresja, już nie trudny, tylko ciężki temat.

Młodzieniec prawie chwyta dzieciaka, a ten robi unik i skok na jezdnię, chcę zawołać ooo Boże ...wiem, że już nikt tak nie woła, ale tak u mnie jest w trudnych sytuacjach, bo wierzę, że jest i w nagłych przypadkach może pomóc. Ta sytuacja wygląda na nagłą i w duchu krzyczę, zostaw go, bo... Ci...tu przemilczę, ale jeden okrzyk napiszę, bo wyznaczy moją wściekłość,, nogi z dupy powyrywam,,. Dzieciak slalomem biegnie między samochodami, bo teraz ma nie tylko wroga za sobą, ale paru więcej, tych nabył przez decyzję, a oni nie chcą być jego wrogami, tylko że jak prowadzić samochód, gdy na jezdni gna na maskę człowiek. Na szczęście dzieciak jest z długodystansowców i nie słabnie i co najważniejsze, że ze slalomem narciarskim miał do czynienia, bo udaję mu się wymijać wszystkie samochody. Niestety tył też to potrafi, a co gorsze dogania biedaka, łapie za ramiona i gdzieś kieruje. Co dalej nie wiem, bo znikli mi z oczu. Pozostała wściekłość i bezsilność rozwiązania tej sytuacji, której byłam świadkiem. Co zrobił starszy i dlaczego gonił? Tego się nigdy nie dowiem, tak nieraz giną ludzie i ślad po nich może zaginąć. Opowiedziałam to zdarzenie znajomym. Naprowadzano moje rozmyślania na inne tory.

A jeśli coś starszemu ukradł?

Tego nie brałam pod uwagę, jednak dalej pozostaje strach, co zrobił dzieciakowi?